Właśnie wysmarowałam ciekawą (moim zdaniem) notkę na temat swojej wczorajszej przygody.
Zrobiłam podgląd – ok – jednak coś przycisnęłam nie tak i notka rozpierzchła się w niebycie…
Szlag mnie o mało nie trafił. A że nastawiłam się już na pisanie, uraczę Was starą historyjką produkcji mojego syna.
Zrobiłam podgląd – ok – jednak coś przycisnęłam nie tak i notka rozpierzchła się w niebycie…
Szlag mnie o mało nie trafił. A że nastawiłam się już na pisanie, uraczę Was starą historyjką produkcji mojego syna.
Pewnego leniwego sobotniego przedpołudnia trwałam w zadumie w “świątyni dumania”.
Z rzeczonej wyrwał mnie dźwięk dzwonka telefonu.
“Luzik – myślę – ktoś odbierze…”
Ktoś, to oczywiście wiadomy synio, Starszak, wtedy lat cztery.
Z rzeczonej wyrwał mnie dźwięk dzwonka telefonu.
“Luzik – myślę – ktoś odbierze…”
Ktoś, to oczywiście wiadomy synio, Starszak, wtedy lat cztery.
- Nie, nie mogę... (słyszę)
???
- Poważnie nie mogę (niepokój)
???
- Bo tatuś jest na balkonie na papierosku, a mama relaksuje się z gazetą na kupie. Dowidzenia!!
!!!
____________________________________________________________
Do dziś nie wiem, kto dzwonił....
Komentarze